αν η ζωή σου είνα ένα χρώμα

Μια νέα κόρη μεγαλώνει 

και γίνεται όμορφη σαν το ουράνιο τόξο,

Μεγαλώνει, μεγαλώνει 

και γίνεται το απάνεμο λιμάνι

Μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει…

και πάντα μέσα της κάτι την βασανίζει

και ψάχνει να βρει την αιτία της ύπαρξής της,

κάπου μακριά στο χρονοτόπο.

Εκεί που ο χρόνος και ο τόπος μπερδεύονται

Και το τρένο της ύπαρξης αργεί να φτάσει

γιατί ίσως πάει αργά, ή ίσως γιατί είναι μακριά εκεί!

Εκεί που μοιράζεται ο πόνος της ύπαρξης! 

Αν η ζωή σου είναι ένα χρώμα

Αν η ζωή σου είναι ένα χρώμα

κι είσαι δυστυχισμένη ακόμα

γίνε σου λέω ουράνιο τόξο

κι εγώ βουνό για να σε κόψω.

Να κόψω τη μικρή σου άκρη

που ακουμπάει της γης το δάκρυ

να έρθουν κι άλλοι ακόμα δέκα

για να γενείς κι εσύ γυναίκα

Μα αν είσαι ένα μικρό λουλούδι

της εφηβείας της γης το χνούδι

θα ‘ρθει η βροχή και θα σε κάνει

της μοναξιάς μου το λιμάνι

Να ‘ρθω κι εγώ εκεί να αράξω

της νιότης σου πνοή να αδράξω

να πιώ από τα ζεστά σου χείλη

και από της θάλασσας κοχύλι

Κι αν είσαι ξεχασμένο αστέρι

μιας όμορφης αυγής το ταίρι

Της ύπαρξής σου την αιτία

θα βρεις σε ξένο γαλαξία

Εκεί για να σε περιμένω

σαν αργοπορημένο τρένο

Εκεί στο γέλασμα του χρόνου

εκεί στο μοίρασμα του πόνου

Στίχοι : Στεριανός Καρατζοβάλης