Τα παιδικά μου χρόνια (ποίημα)

 Τα παιδικά μου χρόνια

Τα παιδικά μου χρόνια

Στο κεφαλόσκαλο, ακόμα το θυμάμαι του πατέρα το λουρί

κείνη τη νύχτα, που στον ουρανό δε βγήκε το φεγγάρι

και της μεγάλης μου αδερφής το πρόσωπο, χλωμό φλουρί

που φώτιζε στον τοίχο κρεμασμένο, μικρό, λιγόφωτο λυχνάρι.

Ήταν από το φόβο μου που ντράπηκα να του δείξω,

εφτά χρονών μικρό παιδί φοβόμουνα ακόμα το σκοτάδι

και πως στο πείσμα του ‘μοιασα ήθελα να αποδείξω

κι η κούρασή του πάνω μου ξέσπασε για να θυμάμαι αυτό το βράδυ.

Μα ήταν και βράδια ευχάριστα για να θυμάμαι τώρα,

το Πάσχα της φωτογραφίας, με τα ζεστά χαμόγελα στα χείλη

ευτυχισμένος με ένα – δυο κόκκινα αυγά και του ψωμιού την κόρα

στη γειτονιά όλοι φτωχοί, μα τέτοιες ώρες όλοι φίλοι.

Βράδια ατέλειωτα απ΄ του παππού τα χείλη κρεμασμένος

άκουγα πως πολέμησε, στρατιώτης στη Μικρά Ασία

και για το θειο του τον ληστή, έλεγε λυπημένος

πως τρία χρόνια σε νησί έκανε εξορία.

Δεν ήταν μήπως ευτυχία τα γαυγίσματα του Αλήτη;

Δεν ήταν μήπως ευτυχία όταν σχολείο δεν πηγαίναμε απ΄ το χιόνι;

Δεν ήταν μήπως ευτυχία, σαν μαζευόμασταν νωρίς στο σπίτι;

Ή μήπως είναι ευτυχία η ανία που τώρα μας πλακώνει.

Στεριανός Καρατζοβάλης